Voor de kerst kreeg ik de vraag van de palliatief verpleegkundige om op bezoek te gaan bij een vrouw met uitgezaaide pancreaskanker. De diagnose was recent gesteld. Levensverwachting was kort, maanden. Mevrouw wilde voor jaren gaan, wilde vechten.

Was in “volledige ontkenning”, zo heette het. Er was boosheid en paniek. Ze had twee volwassen zonen. Misschien kon ik contact krijgen, de verbinding maken, tot haar doordingen, maar alsjeblieft niet over geloof praten. Alleen als ze er zelf over begon. Dat was de boodschap.

Telefonisch maakte ik een afspraak. De afspraak werd een paar dagen later afgezegd, alles was op dat moment teveel. Er werd een nieuwe afspraak gemaakt. Ik vraag altijd eerst maar of ik mag weten wat er precies aan de hand is, medisch gezien. Die duidelijkheid creëert een openheid die ruimte maakt voor het andere verhaal;

De angst voor de dood, hoe te moeten sterven, de wolf die ze telkens in haar ooghoeken zag, die leek te wachten, de paniek in de nacht, haar twee zonen die ze achter liet. Die vrouw in de wachtkamer die de hele tijd maar voor haar wilde bidden. Dat wilde ze niet, dat was niet haar god. Wat dan wel?

Ik beloofde haar iets mee te nemen, een gedicht van Pessoa, misschien hielp dat bij het maken van eigen beelden. Dat wilde ze wel. Voor Nieuwjaar werd ze echter doodziek opgenomen. Toen mevrouw weer thuis kwam belden de zonen opnieuw of ik kon komen. Mevrouw had ’s nachts nog paniekaanvallen. In het ziekenhuis wilden ze voor haar bidden, maar het was niet haar god. Wat dan wel? Steeds vaker zag ze de wolf aan haar rechterkant.

“Maakt de wolf je nog bang? “ vroeg ik. “Hij wordt steeds milder” antwoordde ze. “Vreemd, ik ben in de nacht nog bang, maar nu is het ook mooi. Het lijkt alsof iedereen van me houdt. Het is vreemd dat ik moet sterven om dat te kunnen voelen. Zal ik je muziek laten horen die ik voor de uitvaart heb uitgezocht?” En ik luisterde naar prachtige muziek die de machtige condor begeleidt hoog in de Andes. “Ben jij de condor”? vroeg ik.
“Ik ben die eenzame condor die de grote ruimte invliegt, maar ik weet niet waarheen”. “Morgenochtend kom ik en neem alsnog Pessoa mee” gaf ik aan. “Als je het wilt blijf ik dan opnieuw even bij je”.

Diezelfde avond heb ik digitaal geknutseld om Pessoa naar voren te laten komen op de achtergrond van een prachtige wolf die uitkijkt over uitgestrekte steppen. En dezelfde Pessoa nogmaals met op de achtergrond de condor hoog in de Andes. Ik had er kaarten van gemaakt. De volgende ochtend hebben we samen koffie gedronken. Ze las alles. Ze zag de wolf en de condor en ze vond ze prachtig. Die ochtend heb ik nog gedeelten uit psalm 139 voorgelezen. Ze kon haar eigen beelden gebruiken. Alles bleef bij haar. Het was de laatste keer dat ik mevrouw gesproken heb.

Annechien Oldersma, geestelijk verzorger

Op zoek naar een geestelijk verzorger? Of vragen over geestelijke verzorging thuis? U vindt ze via www.centrumvoorlevensvragenzhn.nl of via mail naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.